1. Сачыненне На Тэму Восень На Беларускай Мове
2. Сачыненне Пра Зиму На Беларускай Мове 3 Класс
3. Сачыненне Пра Зиму На Беларускай Мове 5 Клас

Навучальнае сачыненне “ВОСЕНЬ”. Скачать файл: Навучальнае сачыненне “ВОСЕНЬ” (35.2 КБ). Обновлено 04 марта 2015 [Постоянная ссылка]. Сачыненне Сачыненне па беларускай літаратуры. Прошу прощения надо мини сачыненне очень очень срочно. Подборка сочинений о природе на тему зима в помощь школьникам. Nov 26, 2010 - Новости общества: общественные новости Беларуси и мира. Маўляў, ужо позняя восень, i нездарма яе называюць шэрай,.

ВОСЕНЬ Надакучыла восені Паннай быць залатою, Пажадала застацца Дзеўчыной маладою. Той калінкаю кволай, Сумнай і закаханай, Прыгажуняй рабінай, У каралі прыбранай. Палявою бярозкай, Віхраста прычэсанай, І той песняй журботнай, У вырай панесенай. Адкупілася восень Дарагімі дарамі. Развіталася з просінню Праліўнымі дажджамі, Туманамі грыбнымі, Вятрамі галоснымі, Кучаравымі хмарамі Ды скрыпучымі кроснамі. Да наступнага году! Да багатага ўроду!

Да ўбораў мядзяных! Да вяселляў жаданых! Полазава). Восень ціха прыварожвае Залатою шчымлівай парой. Лісцяў-кветак мігценне прыгожае Ашчаджае вястун-лістабой. Ён сваё яшчэ возьме напоўніцу, Скіне з дрэваў убранне на дол. А пакуль сэрца радасцю поўзніцца - Фарбаў-водбліскаў цэлы прыпол.

(У.Мароз) ВОСЕНЬ Восень абсыпала дрэвы Жоўтым прыгожым лістком, Восень сабрала пасевы З поля пагодным дзяньком, Збожжа ў гумно накладала, Бульбу ссыпала ў мяхі, Ў косы цыбулю сплятала, Вешала іх ля страхі. Лушчыла ў торбы сланечнік, Мак, і хвасолю, і боб. Восень у клопаце вечным, Хай дапаможа ёй Бог! Багдановіч) КОЛЕРЫ ВОСЕНІ Пафарбавала восень Клёны У колер жоўты І чырвоны.

Матузова мода и крой. На спелых гронках Арабіны - Бялюткіх нітак Павуціна. А за сцяжынкай Паглядзі ты - Зялёнай руні Аксаміты. І немагчыма Надзівіцца На восень - Цуда-чараўніцу. Шымук) АСЕННІ МАЛЮНАК Як охра, пажаўцела восень, Зямля рыхтуецца к зіме. Мільгне на небе раптам просінь, А вецер золкі дзьме ды дзьме.

Сачыненне На Тэму Восень На Беларускай Мове

Туман малочны лістапада Пакрыў палі, пакрыў лугі, Чарнеюць ля дарог прысады Ад халадоў і ад тугі. (М.Сабалеўскі) ЗАЛАТАЯ АСЕННЯЯ РАНІЦА Залатая, асенняя раніца!

Сачыненне Пра Зиму На Беларускай Мове 3 Класс

Хараством ты на свеце адна. Сонца ў пушчы глыбокай купаецца І ніяк не дастане да дна Мітусіцца лісцё па аселіцы, Як дзвіна матылькоў-мітульгі.

І ўзвее яна, і пасцелецца, Распаветрыцца на берагі. А яны, берагі-беражыстыя, На срымаюць асенні напеў. І ліецца, віецца сукрысты ён І разгортваецца каля дрэў Прытулі, прыхіні на апошняе І згадай гэты дзень залаты, Што над пушчай, згалелымі пожнямі Рассыпаў залатыя лісты. Рассыпаў і раскідваў прыгоршчамі На красу, на жаль, на ўспамін. Развітальная хвіля найгоршая, яна можа і сэрца спаліць.

Не бядуй, не гаруй – пад цяжарамі Мне не йсці, шчасця ў іх не шукаць, З-за балота мігціць, за выгарамі Прамяніцца пярэстая гаць. Ты дарэмна заплакала: Я прыду, я вярнуся ізноў.

Лёс для ўсіх не бывае аднакавы, Як для тых засмучоных лістоў. Залатая, асенняя раніца! З хараством, з пекнатою – бывай! Ужо сонца за пушчу хаваецца, Кармазынам гарыць небакрай (У. Дубоўка) ПАЛЬЦЫ ЖОЎТЫХ КЛЯНОВЫХ ЛІСТОЎ Пальцы жоўтых кляновых лістоў Мкнуцца восень схапіць за шыю. Не парушыць яе хараство, Не парушыць лісты залатыя. Клён у вокны забразгатаў, Адгукнулася каняю рэха.

Месяц рваў арэхі з куста, Раскідаў над сусветам арэхі. Яны ў воўне блакітнай ляглі і плывуць над зямлёю шырокай. Закрасуе ізноў на зямлі, Хараство закрасуе навокал.

Ахіне нас, атуліць усіх, Дасць у сэрцы, на думкі патолю. Прынясе летуценняў сваіх Нам у сінім цудоўным прыполе.

Сачыненне Пра Зиму На Беларускай Мове 5 Клас

Восень выплача слёзы ўсе, Каб іх людзі ніколі не зналі. У нябеснай блакітнай красе радасць ходзіць бясконцаю хваляй. Яна прыйдзе і да камяніц, Яна прыйдзе пад шэрыя стрэхі. Ліставея міне, адшуміць І рассыплецца каніна рэха (У.Дубоўка) ЕДЗЕ ВОСЕНЬ Змоўкла наваколле, Лес адгаманіў. Едзе восень полем На рабым кані.

А за сінім борам — Я разгледзеў сам — Сядзе ў санкі скора Белая зіма. Рабкевіч) ВОСЕНЬ, ВОСЕНЬ ЗАЛАТАЯ Восень, восень залатая Сее радасць на зямлі, Хмарка ў сінім небе тае, Мкнуць у вырай жураўлі. Ніткай срэбнай павуцінне Ў косах сонейка блішчыць. Што за цуднае зіхценне! Што за ціш вакол стаіць! Я іду лясною сцежкай, Як па мяккім дыване.

Восень з ветлівай усмешкай На спатканне выйшла мне. Ярка, хораша прыбрала Ўсюды дрэвы і кусты I зямлю памалявала Ў колер жоўта-залаты. Новік-Пяюн). Лісцё ў кастрычніку ляціць На мокрую траву. Ля весніц клён стары стаіць, Схіліўшы галаву.

Пяюць вятры, нясуць яны Халодны змрок і сум. І сцелюць лісцяў дываны - Асеннюю красу. Цябе любіў я і люблю, Мой звонкі лістапад. Бы ў грудзі, грукае ў зямлю Антонаўскі апад. На ўзлёце крылле распусціў Знясілены вятрак. Ён жорны цэлы век круціў, Стаміўся, небарак.

Калючы дождж яго дзяўбе, А ён з-пад самых зор Глядзіць, паставіўшы сябе Вятрам наперакор. Хведаровіч) ЛІСТАПАД З буйных ліп і бяроз Лісты валяцца. Між павалаў і лоз Рассыпаюцца. Шапацяць, шалясцяць Залацістыя, Ўвысь галінкі глядзяць Пусталістыя. А як прыйдзе вясна — Ўсё адменіцца, I галінкі ізноў Зазяленяцца.